En in één keer zijn we met z’n achten…..
Vanuit El Kharga, de laatste oase van de woestijnroute, zijn we naar Luxor gereden, waar we op de prima camping ‘Rezeiky’ hebben gestaan. Camping Rezeiky is een afgesloten terrein midden in het drukke centrum van de stad en heeft warme douches, internet, een wasservice en een goed restaurant; ideaal! (Vooral na een week woestijn rijden.)
Luxor zelf vonden Floris en ik een leuke stad, al was het wel érg toeristisch (je kon de Nijl amper nog zien door alle drijvende hotels) en werd je af en toe gestoord van alle mannen die geld aan je wilden verdienen. Kon je in de rest van Egypte de verkopers met een vriendelijk ‘La shukran’ (Nee, bedankt) nog afwimpelen, in Luxor bleven ze onverstoorbaar achter je aan lopen en voerden hele theaterstukken voor je op.
Op de grote Souq (markt) hebben we eindelijk de versiering voor de Unimog gevonden waar we sinds Syrie al naar op zoek zijn. Het is een geweven band met frutsels die je langs het raam kan hangen; Bedouinenstijl. Het hele verkoopproces heeft een dik uur geduurt, omdat de verkoper natuurlijk veel te veel geld vroeg, maar uiteindelijk hebben we hem voor een goede prijs kunnen krijgen.
Een dag na onze aankomst in Luxor waren Rosa, Mike, Ed, Dennis, Tamara en Niels van House on Wheels er ook. Erg gezellig, maar ook even wennen om nu met een hele groep mensen te reizen en niet meer met z’n tweetjes.
Op onze derde dag in Luxor hebben Floris en ik de tempels van Karnak bezocht; een gigantisch complex, zo’n 13 eeuwen geleden gebouwd. Vooral het gedeelte waar je tussen enorme pilaren door kunt lopen, versierd met allerlei tekens en symbolen, was te gek.
Helaas waren hier ook weer veel te veel toeristen, allemaal in groepsverband met zo’n verschrikkelijke reisleidster aan kop. Om de zoveel tijd stond je in ene klem tussen een troep Duitsers of Italianen en moest je wachten totdat de hele kudde zich weer in beweging zette voordat je zelf ook door kon. Erg irritant.
Na de tempels hebben we Ans en Abdul ontmoet, van het project ‘Ard el amal’. De HOW’s hadden via Homeplan contact met Ans en afgesproken om haar project, net onder Luxor, te bezoeken. Het project richt zich op verstandelijk en lichamelijk gehandicapten kinderen en bestaat uit een dagopvang met boerderij, werkplaatsjes en een schooltje. Op het moment is het project nog in de opbouwfase en meer informatie is te vinden op www.ardelamal.nl
Vanuit Luxor zijn we met z’n allen naar Aswan gereden, voor het eerst in konvooi. Nouja, konvooi…. de touringbussen met groepen toeristen en Egyptische chauffeurs knalden de hele weg met 90 km per uur door alle dorpjes, checkpoints en afzettinggen, zodat onze oude truckjes ze nooit bij konden houden en we uiteindelijk helemaal achteraan en uit het zicht reden. Toen de politie dit doorhad, kwamen ze schreeuwend naast ons rijden (‘Hurry up, hurry up!!’) met loeiende sirene, om ons harder te laten rijden. We hebben ons er niet veel van aangetrokken (we kónden gewoon niet harder dan dat we reden) en uiteindelijk hebben ze zich er bij neergelegd en zijn achter ons aan gaan rijden tot in Aswan.
In Aswan, nadat de HOW’s hun visum voor Soedan hadden geregeld, zijn we een geschikte slaapplaats gaan zoeken, wat dus onmogelijk bleek. De politie is hier zo paranoia, dat je als toerist overbeschermd wordt en dus nergens zomaar mag staan. Verder zijn er geen campings in Aswan en geld voor een hotel hebben we niet.
Maar uiteindelijk, na heel veel uren en gezeik, hebben we een perfecte plek gevonden, op de parkeerplek van een restaurant. Het uitzicht over de Nijl is fantastisch en de mensen erg aardig.
Nu maar hopen dat we hier tot maandag mogen blijven…