Oudejaarsavond was leuk! Al, de Amerikaan uit Dar es Salaam en Dolors, onze reizigersvriendin, waren naar Lilongwe gekomen om met ons het nieuwe jaar in te feesten. Al had besloten om per openbaar vervoer te reizen en na zo’n dertig uur lang van minibus naar touringbus naar minibus naar fietstaxi naar touringbus naar minibus overgestapt te zijn, stond hij dan om 10 uur s’avond eindelijk op het busstation van Lilongwe. Het had geen zin meer om op die tijd nog ergens heen te rijden, dus zijn we op Mabuya Camp gebleven. Erg goede beslissing, want een erg leuk feestje met een diverse groep mensen van over de hele wereld.
Peter en Sabine waren er, het Oostenrijkse stel dat we, gezellig genoeg, maar blijven tegenkomen. Het Nederlandse gezin bestaande uit Kees, Jacobine, Pieter, Janne en Stijn (www.afri-kasa-fari.nl) waren er ook. We hebben hun in 2006 ontmoet tijdens een overlandersweekendje in Nederland. Zij zijn ongeveer tegelijk met ons vertokken en via West-Afrika naar beneden komen rijden. Vanuit Zuid-Afrika zijn ze een aantal maanden geleden begonnen aan de terugreis, vergelijkbaar aan onze route. Floris en ik hebben kwijlend in ‘Kasa’ gestaan, de ‘superperfecte met alles wat je nodig hebt aan boord Mercedes truck’ waar het gezin mee reist. De kids hebben een eigen slaapkamer en de truck heeft een dubbele cabine waar je makkelijk met vijf personen kan zitten. Ietwat teleurgesteld keerden we terug naar ons miniatuur Unimogje waar we niet in kunnen staan en met opgetrokken knieeen voorin moeten zitten. Nouja, wie het kleine niet eert….
Met Kees, Jacobien, de kids, Peter en Sabine, Tom en Janey, vrienden van Tom en Janey, Al en Dolors en nog een heel stel gasten, hebben we echt een goede jaarwisseling gevierd!
[photopress:HPIM3173.JPG,thumb,pp_image] [photopress:DSC_0141.JPG,thumb,pp_image] [photopress:HPIM3179.JPG,thumb,pp_image]
Na een weekje, toen Al weer vertrokken was naar Dar es Salaam (ditmaal per vliegtuig) en Dolors haar reis voort had gezet in Zuid-Afrika, begon voor Floris en mij de inwerkperiode op Mabuya. Erg leuk om allemaal nieuwe dingen te leren, maar in het begin ook best zwaar. We zijn er inmiddels te erg aan gewend dat we precies kunnen doen wat we willen en geen verplichtingen hebben. Werken? Wat was dat ook al weer?
Inmiddels zitten Tom en Janey al twee weken in Engeland en houden wij de tent goed draaiende. We zijn nog niet zo ervaren dat alles vlekkeloos verloopt en moeten soms tien minuten voor sluitingstijd naar de winkel scheuren voor extra bier. Maar het werk ligt ons goed en de gasten zijn tevreden.
Er komen hier over het algemeen leuke mensen. Veel backpakkers van onze leeftijd met een low-budget en een open reisschema. Met hen kunnen we veel reistips uitwisselen en gezellig wat drinken. Zo zijn we elke dag wel van s’ochtends tot s’avonds in de weer met van alles. Boodschappen doen, nieuwe gasten ontvangen, de boekhouding bijhouden, achter de bar staan, telefoontjs aannemen, checken of het personeel z’n werk nog een beetje doet en ga zo maar door. Dit alles kan over het algemeen op een relaxte manier gebeuren, niet vergelijkbaar met de Hatari Lodge, waar stress en perfectie de sleutelwoorden waren.
Naast het runnen van het camp hebben we ook de zorg over drie extra honden. Alf, het hondje van Tom en Janey die ze mee hadden op reis vanuit Engeland. JJ, een grote en veel te dikke herder-kruising die Tom en Janey gratis bij het camp kregen. En tenslotte Dash, een echte Afrikaanse straathond, gered uit een lokale truck waar hij als pup terecht was gekomen. Beau en Duko hebben zich aangesloten bij de ‘gang’ en met z’n vijven maken ze het ons af en toe knap lastig. Vooral met Dash, onmogelijk om te trainen en volstrekt ongeschikt als huisdier, is het lachen. Iedere dag heeft hij wel iets gesloopt, hij jat het wasgoed van de gasten en we zijn er achter gekomen dat hij s’nachts de deur naar de dorms openmaakt en in één van de dormbedden gaat slapen. Alf is de paniekzaaier, die heeft buien dat hij naar alles en iedereen blaft die langskomt. Opsluiten is moeilijk, want hij is een kei in ontsnappen. Verder is hij boos dat Tom en Janey hem achter hebben gelaten en eist hij nu dat hij bij ons in de Unimog mag. JJ is gelukkig een hele brave hond en de absolute leider. Hij helpt ons goed om het hele zooitje een beetje in toom te houden.
De tijd gaat snel en over een paar weken zullen we alweer verder gaan rijden. Nu nog even bedenken waarheen.