Na vier weken is het ons eindelijk gelukt om Antalya te verlaten. We zijn ‘back on the road’ en hebben er zin in!
De periode in Antalya stond voornamelijk in het teken van onze hond Beau, bij wie het herstel na de operaties minder voorspoedig verliep als dat wij vantevoren hadden gedacht. We waren gedwongen om in de buurt van de dierenkliniek te blijven, waar we uiteindelijk twaalf (!) keer met Beau heen zijn geweest. Het laatste bezoek was op 5 januari en toen vond de dierenarts dat Beau genoeg opgeknapt was om verder met ons te reizen. Inmiddels loopt Beau goed op zijn linkerachterpoot en gaat hij zijn rechterachterpoot steeds meer gebruiken. We hebben er vertrouwen in dat het goed komt met hem; het heeft alleen veel tijd nodig.
Gelukkig hebben we in Antalya niet alleen maar bij de dierenarts gezeten, maar hebben we ook veel leuke dingen kunnen doen.
We zijn een paar keer met de dolmus naar het hele oude en hele mooie centrum van Antalya geweest. Reizen met een dolmus is overigens al een uitje op zich. Een dolmus is een oud, klein en krakkemikkig busje die je overal door de stad ziet rondscheuren. Als je mee wilt rijden dan steek je je hand op, het maakt niet uit waar je staat. Eenmaal binnen geef je een paar lire door aan degene die voor je zit en die geeft het op zijn beurt ook weer door totdat het geld bij de chauffeur uitkomt. Je wisselgeld gaat vervolgens de zelfde weg terug. Erg grappig allemaal.
Tijdens één van onze dagjes vissen aan zee hebben we Kerim en Nuran ontmoet, hele lieve mensen bij wie we veel over de vloer zijn geweest. Met hen en hun zoon zijn we ook een dagje naar een mooie plek in de bergen gegaan, bij een waterval.
De feestdagen wilden we graag vieren, maar dat is een beetje mislukt. Doordat er hier niks aan kerstmis werd gedaan, was er bij geen van ons beiden sprake van enig kerstgevoel. We zijn wel lekker met z’n tweetjes uiteten geweest en hebben daarna een biertje gedronken met één van de jongens die we hier hebben ontmoet, maar verder niks.
Oud en nieuw wordt in Antalya normaal wel uitbundig gevierd, met veel drank en veel vuurwerk. Dit jaar viel oud en nieuw echter samen met het Islamitische offerfeest en dan is het natuurlijk niet gepast om te gaan zuipen en feesten. Iedereen zat dus braaf bij familie het offerfeest te vieren en op straat was het doodstil.
Op 1 januari waren we gelukkig uitgenodigt door Abdullah en Ekra, die we hadden ontmoet bij de dierenarts. Het was een erg leuke dag en ‘s avonds hebben we echt heerlijk bij hun gegeten.
Op dit moment staan we in Tasucu, een klein plaatsje aan de kust. De afgelopen drie dagen hebben we in Anamur doorgebracht. Het was eigenlijk de bedoeling om daar slechts één dag te blijven, maar we werden door een familie uitgenodigt en daarbij voelde Floris zich niet zo lekker, dus besloten we nog een dag te blijven. Twee dagen werden er dus drie, omdat we weer allemaal leuke mensen ontmoette en omdat Floris toch graag de rechterachterband wilde verwisselen die wat droogtescheurtjes had. Dit klusje was met z’n tweeen gelukkig zo geklaart en op de weg hier (smal, vol met haarspeldbochten, berg op – berg af en met een afgrond van een paar honderd meter naast je) voelen we ons een stuk zekerder.
Morgen rijden we verder en dan zitten we een heel eind richting de Syrische grens. We vinden het nu al jammer om het fantastische Turkije te moeten verlaten……
GPS # N 36° 19′ 2.3 “, E 33 ° 52′ 37.2”