Een bericht vanuit Gemlik, een klein dorpje aan de zee van Marmara. Het weer is goed, de baklava smaakt nog steeds en de Unimog doet het nog. Onze plannen wat betreft de route door Turkije hebben we door de Syrische bureaucratie wat aan moeten passen, maar ook dat kan de pret niet drukken.
Een klein weekje geleden zijn we vertrokken vanuit Edirne na een uitbundig afscheid van Birol en aanhang. We wilden vanuit Eceabat de veerboot naar Canakkale nemen en vandaaruit de kust volgen naar Zuid-Turkije. In Eceabat besloten we eens uit te zoeken hoe we aan een Syrisch visum konden komen en daar begon het gedoe….
Na een dag aan de telefoon gehangen te hebben en door de Syrische en Nederlandse ambassades en consulaten in Syrie, Nederland en Turkije tien keer ‘van het kastje naar de muur en weer terug’ gestuurd te zijn, kregen we uiteindelijk de juiste informatie. We moesten naar Istanbul of Ankara om een ‘brief van aanbeveling’ te halen bij de Nederlandse ambassade of het consulaat en vervolgens naar de Syrische ambassade of het consulaat voor een visum. Dit zou ons 55 euro per persoon gaan kosten.
Ankara ligt middenin Turkije waar het in de wintermaanden onaantrekkelijk koud kan worden. Bovendien zouden we heel wat extra kilometers moeten maken, aangezien we op weg naar Syrie ook langs Antalya moeten rijden om post op te halen. De diesel kost hier 1,16 euro per liter, dus voor extra kilometers hebben we geen geld. Istanbul leek een betere optie, alleen zagen we er erg tegenop om met Unimog en honden deze metropool in te rijden.
Na wat onderzoek hebben we een plan bedacht. We rijden naar Yalova, een dorp aan de zee van Marmara en laten daar de Unimog met honden achter. Zelf nemen we de boot naar Istanbul, een tocht van slechts een uur en gaan daar naar de consulaten. We hopen alles in twee ochtenden te kunnen regelen.
En wat hebben we van dit alles geleerd? Bij binnenkomst van een land direct uitzoeken hoe we aan een visum voor het volgende land komen en dan pas de route plannen!
De rit vanuit Eceabat naar de plek waar we nu staan was niet zo relaxed. Het weer was grijs en grauw, de versleten asfaltweg glad door de regen (hierdoor slipte de Unimog zelfs een stukje, maar ‘leve de 4-wielaandrijving’) en we baalden dat we alle aangekruiste kustplaatjes in onze reisgids niet zouden aandoen.
In Gemlik staan we met de Unimog direct aan een haventje en hebben veel contact met de lokale vissers. Vandaag liet een hobby-visser ons een hele vieze kwal zien die hij had gevangen. Hij legde ons uit dat hij die in stukjes ging snijden (gatver) en als aas ging gebruiken om een bepaalde vis te vangen. Floris heeft in Edirne een mooie vishengel gekocht, maar zag deze manier van vissen toch niet helemaal zitten. Ik bood nog aan om een netje voor hem te knutselen van horregaas, maar hij houd het bij blinkertjes en kleine visjes.
Naast het vissen is er verder weinig te beleven in het dorp en Duko heeft inmiddels ruzie met bijna alle straathonden hier, dus morgenochtend vertrekken we naar Yalova.
GPS # N 40° 25′ 25.6″, E 29 ° 9 ‘ 16.2″