Slechts vijf dagen later, maar wat is er veel gebeurd………
De dag nadat we in Edrine zijn aangekomen, hebben we Birol ontmoet, onze nieuwe Turkse vriend. Birols neef was de honden aan het voeren achter het tankstation waar wij stonden en Beau en Duko kregen ook een stuk vlees. Zo raakte we ‘aan de praat’ met Birols neef, die alleen Turks praatte, dus eigenlijk was het meer handen- en voetenwerk. Midden in het ‘gesprek’ belde Birols neef ineens iemand op en duwde de mobiele telefoon in Floris handen. Dit bleek Birol te zijn die van zijn neef had begrepen dat er twee Nederlanders waren die in de problemen zaten. Birol is in Duitsland geboren en opgegroeid en spreekt dus vloeiend Duits. Na uitgelegd te hebben dat er niks aan de hand was, kwam Birol alsnog naar het tankstation en nodigde ons onmiddelijk uit om met hem mee te rijden naar een stuk land buiten de stad wat van hem was en waar we relaxed konden camperen.
Een beetje overdonderd van alles en ons bewust van het feit dat deze mensen, hoe vriendelijk ook, totale vreemden voor ons waren, hielden we de boot een beetje af. We besloten uiteindelijk mee te rijden naar Birols huis in de stad, waar ook een plek voor de Unimog was en met hem en zijn neef een biertje te gaan drinken bij Birol thuis. Uiteindelijk kwamen er nog twee vrienden van Birol, Guray, een fotograaf en Tolgar, een webdesigner en copywrither. Het werd echt een hele gezellige avond! Tolgar sprak goed engels en vertelde dat hij net een website gemaakt had (www.edirneden.com) over de historische bezienswaardigheden van Edirne. Hij wilde de volgende dag nog wat foto’s maken voor de website en nodigde ons uit om mee te gaan.
De volgende morgen was er eerst een uitgebreid ontbijt bij de ouders van Tolgar, samen met Tolgar, zijn vrouw en dochter, Birol en een aantal tantes van Tolgar die kwamen buurten. Ineens zaten we dus in een woonkamer vol met (onbekende) Turkse mensen en dat was best spannend. Floris en ik waren er allebei een beetje verlegen van geworden.
Na het ontbijt en een heerlijke douche sinds (te) lange tijd, begonnen we onze toer door de stad, met Tolgar en Birol als gids. Zij wisten erg veel te vertellen over de interessante en complexe geschiedenis van Edirne. Edirne is van 1365 tot 1453 hoofdstad geweest van het Ottomaanse rijk en in die tijd is onder andere de Trakya universiteit voor gezondheidskunde van Sultan Bayezid II gebouwd. Hier werden medische behandelingen ontwikkelt en uitgevoerd in combinatie met water en muziek therapie. Deze behandelingen waren in die tijd zeer vooruitstrefend en worden nu nog steeds gebruikt. Wij hebben het gebouw, wat nu dient als museum, bezocht en ondanks dat we totaal geen museumfreaks zijn, vonden we het beiden erg mooi.
Na het museum hebben we enkele moskeeen bezocht en het stadion van het olieworstelen (traditie in Edirne!). Uiteindelijk zijn we in het centrum van de stad beland, waar het een wirwar van straten, winkels, kraampjes, geuren, kleuren en vooral véél mensen was. Echt te gek om allemaal te zien. We eindigden de dag in een restaurantje van familie van Tolgar waar we als vegetariers, zo beleefd als we zijn, geprobeerd hebben stukjes koeienlever weg te krijgen. Dit lukte nauwelijks, maar gelukkig vonden Tolgar en Birol de lever ook niet te vreten en konden we ze met een gerust hart laten liggen.
Die avond zijn we vroeg naar bed gegaan. We waren moe van alle indrukken die we die dag opgedaan hadden en bovendien had Birol voor de volgende dag ook alweer een activiteitenprogramma voor ons klaar.
We zouden naar het stuk land van Birol gaan, waar de hondjes los konden lopen (en niet aangevallen zouden worden door straathonden, wat we de afgelopen dagen herhaaldelijk hebben meegemaakt) en waar wij lekker tot rust konden komen. De lucht was daar schoon, in tegenstelling tot de lucht in de stad waar iedereen op kolen stookt en bij het huis was een put geslagen waar drinkbaar bronwater uitkwam. Klinkt fantsatisch, toch?! Nou, dat was het ook.
De broer van Birol was daar, met zijn vrouw en zoon, de oom en tante van Birol, en verder nog een heel rijtje vrienden en buren, met als absolute topper Aden, de immer dronken Bulgaars-Turkse buurman van twee meter hoog en twee meter breed. Wat een figuur! Ook de vader van Tolgar, Mustafa, was er. Helaas was Tolgar zelf er niet bij, hij was met zijn gezin teruggegaan naar Istanbul, waar zij wonen.
Eenmaal aangekomen op het stuk land, na een half uur met de unimog ploegen door de modder, moest er hooi geladen worden en bood Floris aan om mee te helpen. Na het werk was er een grote barbeque, waar we weer flink gezondigd hebben als vegetariers zijnden…. We hadden overigens voor de reis al besloten dat we zouden ‘eten wat de pot schaft’ en niet moeilijk zouden gaan doen met ‘dit willen wij niet eten, dit lusten wij niet etc.’ Toen het eten op was en de vrouwen naar bed (behalve ik dus….) kon het zuipfestijn beginnen! Het was een superleuke avond, en hoewel we de meeste mensen amper of helemaal niet konden verstaan, voelden we ons prima binnen het gezelschap.
[photopress:IM003317.JPG,thumb,pp_image]
De volgende dag was het heerlijk weer en met een flinke kater hebben we de hele dag niks gedaan. Dat was genieten.
Inmiddels zijn we weer terug in de stad. Birol is met Mustafa en de ımmer dronken buurman gaan vissen en wij hebben de sleutels van zijn huis gekregen, om te kunnen douchen en tv te kijken. De vrouw van Mustafa stond vanochtend voor de unimog met een schaal zelfgebakken gehaktbroodjes en kwam daarnet langs met thee en een hele berg Turkse zoetigheid.
Wat worden we verwend. Ongelofelijk.
[photopress:IM003338.JPG,thumb,pp_image]
GPS # N 41° 39′ 56.7″, E 26 ° 33′ 50.8″